Saltar ao contido principal

Publicacións

Mostrando publicacións desta data: Maio, 2014

LAS LOCAS AVENTURAS DE MI HERMANA

Hace cuatro años y medio, en una pequeña villa llamada Celanova, nació una niña con el pelo castaño, ojos marrones, boca pequeña y nariz chata. ¡Yupiiiiiiiiiiii! La familia ya tenía un miembro nuevo y yo una hermana con la que jugar. Mientras pasaba su primer año de vida, fuimos viendo que se trataba de una niña simpática y alegre y al mismo tiempo, traviesa y desobediente. Cuando empezó a caminar con el andador, ¡había que cerrarle todas las puertas de casa y estar pendiente de ella todo el rato! ¿Sabéis por qué? Pues porque cada vez que encontraba una puerta abierta corría, se metía dentro de ese cuarto y luego, como era muy difícil sacarla de allí con su enorme andador, mientras buscábamos la solución, ella cogía las cosas a las que llegaba desde su altura y nos golpeaba con ellas, las lanzaba al suelo, las rompía,… Para cuando cumplió su segundo año, ya era un poquito ¡insoportable! Ella solita se rompió uno de los primeros dientes antes de que le creciera del todo. Nunca le

LOS ROMANCES DE CARLA

Hace un par de años, en la hermosa ciudad de Venecia, vivía una periodista tan apasionada por su trabajo que casi nunca estaba en casa. Tantos viajes había hecho, que ya casi en todo el mundo era conocida. Esa apasionada periodista se llamaba Carla y había nacido en Argentina, pero por problemas económicos, sus padres se habían tenido que mudar de residencia cuando ella era tan solo una niña. Así, se habían instalado en Venecia. En uno de sus múltiples viajes a París, la joven Carla, conoció a un apuesto hombre llamado Pierre. Nada más verlo, sintió amor a primera vista. Fue un auténtico flechazo. Se acercó para saber a qué se dedicaba. Él, supo apreciar enseguida la clase de la periodista y le pidió una cita. Cuando quedaron, subieron a lo alto de la Torre Eiffel para disfrutar de las espectaculares vistas de la capital francesa. Tras la romántica cita, se convirtieron en novios. Ella sentía un gran amor por él, pero él…no sentía exactamente lo mismo. Es más, algún tiempo des

LA VACA FUTBOLISTA

Había una vez un granjero que debía su vida al circo y a sus vacas. Tenía doce vacas bien alimentadas a las que desde pequeñas había enseñado a jugar al fútbol. Para ello, las dividía en dos equipos. Un equipo tenía a la que era considerada la mejor jugadora: Coloreada. Todas lo pasaban genial jugando, pero al final del partido a una le tocaba sufrir. Un día, el malvado domador les dijo: -Esta es la última función del mes. El circo está abarrotado así que tenéis que jugar como nunca antes lo habéis hecho. Las doce vacas salieron a la pista, donde el público las recibió con una gran ovación, demostrando así su alegría. Coloreada iba la primera con el balón entre sus patas. Las jugadoras de los dos equipos se colocaron en sus puestos. Pichichi, el portero del equipo contrario, se acercó a Coloreada y le dijo: -Como me metas muchos goles, el jefe me matará a latigazos. -Si no los meto, me matará a mi –se quejó Coloreada. Muy rara era la noche en la que, después del partido,

Sheldon

Mi gato se llama Sheldon, es blanco y un poquito negro. Tiene nueve meses, no es muy mayor, aunque ya ha crecido un montón. Le gustan mucho el pienso, el jamón York y todas las plantas del salón. Le encanta arañar revistas cuando nadie lo tiene a la vista. Juega con los ovillos de lana cuando a él le da la gana. Duerme acurrucado en los brazos de mi hermano. Y hay que tener cuidado de no andar descalzo porque le gustan los dedos para juguetear con ellos. No me hace daño porque es muy manso, aunque le tengo un poco de miedo puesto que es muy travieso.

UN SENTIMENTO ESTRANO

A primeira vez que te vin esto é o que sentín: una sensación que para min permanecía nun lugar sen fin. Unha sensación á que chamamos amor que estaba oculta nun mundo de temor pregunteime que é esta sensación que da tanto temor. O meu corazón respondeume: esto é amor. Un amor sinxelo e sen complicación é esto o que quero nunha relación. Ao verte agóchome para que ti non me vexas, ao verte con outra persoa, agocho a miña envexa. Teño vergoña de coñecerte pero non podo aguantar sen verte. Ti eres o meu Sol, quen me guía sen temor para que non me perda no camino do amor.

O neno do Castro (II parte)

Ó día seguinte non puiden ir ao monte para atoparme co meu amigo Cormac porque me xurdiu un problema familiar. A miña avoa puxérase enferma e tivemos que ir coidala durante case dous meses á súa casa. Cando volvín á miña casa, toleaba por ver ao meu amigo Cormac, pero como chegamos moi tarde os meus pais non me deixaron ir velo. Ao día seguinte fun ao monte, para atoparme co meu amigo. Por moito que busquei non fun quen de dar con el. Cando comezaba a anoitecer, tiven que marchar para non preocupar aos meus pais. Pasei toda a noite en vela pensando onde podería estar o meu amigo. Aquela mañá, erguinme moi cedo. Tan pronto acabei de almorzar marchei ao monte en busca de Cormac. Atopeino ferido e con moito frío, agochado nunhas xestas. Naquel instante non sabía que facer, decidín levalo á miña casa, pensei que os meus pais serían os únicos que me poderían axudar. Aínda que Cormac estaba fraco, eu saquei forzas de onde non as tiña e carguei con el polo monte ata a miña casa. Cando

VOLVER A NACER

Me llamo Rubén, tengo nueve meses y estoy contentísimo porque acabo de nacer. Estaréis pensando: ¿Cómo dice que acaba de nacer, si tiene nueve meses? Os lo voy a explicar y lo vais a entender muy bien. Empezaré diciendo que vivo en un bosque de Ourense con mi familia, que es muy numerosa y junto a varias familias más. Con algunas nos llevamos muy bien. Con otras…no tanto. Ahora seguro que estáis pensando: ¿Vive en un bosque? ¡Qué raro! Pues de raro nada porque…   ¡Soy un conejo! ¡Jejeje! ¿A que no os lo esperabais? Pues sí, un conejo feliz, que vive con sus padres, sus abuelos y sus 17 hermanos. Ya sé que vosotros no tenéis tantos hermanos, pero los conejos somos así. La vida aquí en el bosque es maravillosa, nos despertamos cuando sale el sol y nos vamos a buscar algo para desayunar. Pronto encontramos algo que comer porque los bosques gallegos son para nosotros lo mismo que el Carrefour para vosotros. ¡Hay de todo! Luego jugamos, curioseamos y escuchamos los sabios consej

Volta ao pasado por un meteorito

Esta historia comeza no ano 2100. Posiblemente estaredes a pensar que tratará sobre novas tecnoloxías do futuro, ou sobre os descubrimento de novos planetas habitados, pero a medida que vaiades lendo decatarédesvos de que non é así.    Pois ben, ata o ano 2100 a vida na Terra tornárase moi cómoda e fácil para todos xa que grazas á invención do prestixioso científico Albert Ruthbert os robots   facilitaran a vida dos humáns, xa que con eles   só tiñan que ir a traballar,mentres os robots facían as tarefas da casa e levaban aos fillos e fillas da familia (se os tiñan) ao colexio. A chegada da Internet a todas as persoas incluíndo as que vivisen nos pobos mais afastados e pequenos, fixo que comprar comida,roupa,vehículos… fose moito máis doado .Pero todo isto ía cambiar nuns meses... O 14 de Abril de   2100 Albert Ruthbert informou aos medios de comunicación de que arredor do 14 de Outubro de 2100 entraría na atmosfera un meteorito do que aínda non tiña moitos datos. A nova non

O ABRIGO AZUL

Hellmüt foi un neno prisioneiro dos nazis. A continuación relatarei a súa interesante historia. Hellmüt vivía en Alemaña, era fillo único (ou eso era o que lle fixeran crer), un dos poucos nesa época e de orixe xudía. Cando Hitler chegou ao poder el vivía xunto co seu pai agochándose en diferentes lugares ata que un día o exército os descubriu e os levou ao campo de concentración máis próximo a Hitler. Alí Hellmüt descobriu unha historia que fixo que se enfadase moito co seu proxenitor. Descubriu a un neno que podería pasar facilmente o seu irmán xemelgo (o único que non cadraba era a diferenza de idade entre os dous cativos). Foi entón cando empezou a sospeitar que algo estaba a acontecer, ata que o seu pai rematou por confesar que ese neno era en realidade seu irmán, Kedrik, que vivía coa súa nai nese campo ata que a ela a mataron por asasinar a un soldado. Hellmüt enfadouse moito porque seu pai non lle contara antes a verdade e comezou a planear a súa fuga. Hellmüt posu

FALSA MUERTE

No me lo podía creer, era verdad todo lo que me había dicho que iba hacer lo hizo, toda la casa llena de velas rojas, una música de amor, unas sábanas blancas recién cambiadas y el jacuzzi del baño lleno con fragancias aromáticas y pétalos rojos dentro, me dirigí a la cocina porque pensaba que allí estaría mi novio, abrí la puerta sigilosamente para darle una sorpresa y cuando la abrí allí estaba, asesinado. Hola: soy Ana, trabajo en misiones especiales, ya sé lo que están pensando, que es una de las típicas historias de una súper agente que salva el mundo y que no existe. Pues sí, existe. Acababa de ver a mi futuro marido asesinado, y yo no podía hacer un funeral ni llamar a su familia para contárselo; llamé a uno de mis mejores hombres para que me ayudara (ya que soy la jefa ellos trabajan con los mejores ordenadores y mi jefe les manda las órdenes, yo sólo tengo que ir al destino y cumplir con mi misión que ahora mismo era encontrar a su asesino). Pasados los días volví al

OBJETIVOS CUMPLIDOS

Dicen que hay que hacer tres cosas en la vida: tener un hijo, plantar un árbol y escribir un libro. Laura tenía 26 años, y estaba embarazada de su primer hijo. Vivía en un pequeño pueblo de Salamanca junto a su madre, ya mayor, de la que cuidaba desde hacía unos meses. El día en que Laura dio a luz, fue el principio del resto de su vida. Fue un parto complicado, ella y el niño estuvieron a punto de morir. El pequeño Carlos, que así fue como le llamó, nació con problemas respiratorios por una negligencia médica, ya que las enfermeras dejaron pasar mucho tiempo antes de sacarle. Tuvo que estar durante quince días en el hospital, donde su madre apenas podía verle. En este tiempo, Laura se dio cuenta de la rapidez con la que la vida se va. Se dio cuenta de que vivimos dos días, y que hay que aprovecharlos al máximo. Una noche, leyendo blogs en internet, leyó que antes de morir hay que tener un hijo, plantar un árbol y escribir un libro. Ella pensó que la primera ya la había cumplido

Un atraco a medias

-¡Venga tío, corre! -¡Espera, aquí todavía queda una! -No importa, déjala, no tenemos tiempo. -Está bien, está bien, tranquilízate. -¿Cómo me voy a tranquilizar si están a punto de llegar? Mira, como nos pillen por tu culpa te mato. Y echaron a correr, perseguidos por una docena de personas, hacia el coche que los esperaba en la puerta del banco. Una vez dentro, mientras uno conducía a toda prisa por la autopista, el otro contaba el botín. -¿Cuánto hemos conseguido?- preguntó el que hacía de chófer. -No estoy seguro pero, cien mil como mínimo- contestó el otro con la mirada desorbitada, al parecer emocionado. Y se echaron a reír. Una hora más tarde se encontraban en la cocina de una vieja y prácticamente derruida casa. No era una habitación muy espaciosa, pero los dos hombres se movían con relativa libertad a través de la estancia. Las paredes mohosas y con incontables grietas, amenazaban con desplomarse en cualquier momento, al igual que el techo cubierto de telar

Tick tock, tick tock.

Tick tock, tick tock. What time is it? I am late and I do not want to be late, I must go to the train station right away. I cannot miss the train, not this time. Hurry up, do not be distracted, run along the streets, crowded of people, cars, buses, noises, all the noises of the big city. I am leaving all that behind me and I feel no sorrow. I cannot lose the train. Tick tock, tick tock, the time goes by so quickly and we do not pay attention to it, we always miss those little things like a lonely snow flake floating in the air, the whisper of a river,… but we have no time for those small things. Hurry up! Keep on moving. There, there you see, the train station. I rush towards it as a free bird flying in the sky. Tick tock, tick tock, there it is the train, like a black shiny powerful horse getting ready to start running after the start signal bell. I think I am going to do it this time. I will catch the train, the train of my dreams, the train of my illusion, the train o

LA CAÍDA DEL MUNDIAL

LA PETITE EMMA

Emma allume son ordinateur. Elle entre dans son e-mail et elle voit qu’elle n’a pas de notifications. Après, elle ouvre la chemise où elle a tout la musique. Emma cherche une chanson  amusante et elle se met danser comme une folle devant du miroir. Toujours elle est aimé fait ça, et depuis sa mère travaille tout le jour, s’aime plus. Avec la musique, Emma n’écoute pas quand son frère Mateo entre dans la chambre d’Emma. Très étonnée, Emma enlève la musique dans l’ordinateur. Son frère rigole, et ça fait qu’elle se met en colère. -Quand tu es entré? -Juste avant tu m’as vu. – réponds Mateo. -Est mauvaise éducation passer sans frapper avant a la porte. –réponds de mauvaise humeur la jeune. -Pardon, Emma. Et depuis quand tu danse devant du miroir ? - Mais, qu’est-ce que ça peut te faire ! –dis Emma rougis. - Je vais dire maman que tu parles grossièrement à ton frère, pour savoir sa opinion sur ça. - Non ! Mateo, ça non ! – elle crie avec peine. -Salut petits. Je sui

RETRATO DE CELSO EMILIO FERREIRO