Saltar ao contido principal

Noraboa a Noelia Enríquez Lamas!!!


Que acadou o Primeiro Premio pola provincia de Ourense na 54ª edición do Concurso Coca-Cola "Jóvenes Talentos", Premio de Relato Curto.

Os relatos desta edición inspíranse en sorprendentes noticias sobre misteriosos acontecementos que afectan aos dicionarios de todo o mundo. Como estímulo narrativo a noticia publicada na portada do diario O Chispazo que alertaba da misteriosa desaparición de todos os dicionarios do planeta.

Desfrutade coa lectura  do relato!!!


Concurso Jóvenes Talentos de Relato Corto
Hacía ya un año de aquella noticia y seguíamos sin diccionarios.
Habían desaparecido sin dejar ni una sola pista de adónde podrían haber ido. Su ausencia se notaba día tras día, o, al menos, eso creía yo.
Al principio la gente pasó por alto la noticia o no le dio importancia. Algunos la comentaban con burla, otros divertidos y otros entre carcajadas sin al menos intentar disimular lo poco que le importaban esos” trozos de papel” como los solían llamar.
La gente incluso se inventaba teorías, rumores, que iban pasando de boca en boca cada vez más distorsionados y detallados, asegurando ser pura verdad.
-¡Qué sí, mujer, qué sí! ¡Como te lo cuento!- aseguraba mi mejor amiga Marta, después de contarme una de las muchas versiones que habían llegado ya a mis oídos.
- Sigo sin creerte- insistí yo por enésima vez- Me niego a pensar eso.  Además, ¿para qué crees que  los periódicos se lo iban a inventar? ¿Qué iban a ganar con eso? Nada Marta NA-DA.
-Mira que eres necia. Pero mejor, querida amiga, pregúntate justo lo contrario ¿Por qué no se iban a inventar esa noticia? Es más, supondría un gran aumento en sus ventas que, básicamente es lo que buscan, vender más.
-Bah, déjalo- dije yo. Cuando Marta se ponía así no había forma de hacerla entrar en razón.
Pero en parte tampoco me importaba tanto. A ver ¿qué había de importante en que desapareciesen los diccionarios? ¿A quién le importaban? No servían para nada. Si querías saber lo que significaba una palabra, ibas y se lo preguntabas al profesor, que para eso estaba.
Ahora me doy cuenta de lo ignorante que era. Por eso existe el dicho “la ignorancia es atrevida” porque justo no tienes idea de algo pero de valiente, tú vas y eres el primero que opina.
Poco a poco me fui dando cuenta de mi gran equivocación. Comencé a abrir los ojos cuando el profesor de lengua nos mandó leer un libro con palabras que yo no había visto en mi vida. Palabras como pacato, o adusto o sabe Dios qué más.
Pero eso sólo fue el principio. Poco a poco, en los informativos, por ejemplo, se fue haciendo notable la ausencia de diccionarios. Los presentadores empezaban a realizar gestos incomprensibles queriendo explicar como había sucedido algo o el hombre del tiempo, que no sabía ni por dónde empezar.
Y esto es sólo un ejemplo de lo que estaba pasando. Como este, muchas otros casos de gente que se queda, literalmente, sin palabras.
Muchos compañeros de clase se quedaban mirando a los profesores con rostros que denotaban miedo y que no entendían ni una palabra de lo que decían.
Lentamente, la gente se volvía cada vez más analfabeta. ¡Hasta el autocorrector del Whatsapp había dejado de funcionar!
La nueva moda era llamar a todo “cosa” o “chisme” o simplemente decir “tú ya me entiendes”. Las palabras básicas se quedaban como escondidas en el rincón más apartado del cerebro.
A conciencia de esto se intentaron crear nuevos diccionarios pero totalmente en vano, pues, volvían a desaparecer.
Ante esta situación Marta y yo (a pesar de que Marta pensaba que era una tontería) decidimos crear nuestro propio diccionario con las palabras que recordábamos y sin parar para descansar lo terminamos.
Aunque sirvió lo mismo que los otros intentos habían servido, es decir, para nada.
Se habían esfumado, igual que mi hermano cuando lo mandan recoger, es decir, sin dejar rastro.
Así pues, si estás leyendo esto, eso quiere decir que el mundo no ha perdido su cultura, su DNI, su “salero”, sí, esa chispa característica que sólo las palabras saben dar. Digo esto puesto que yo quiero que reflexiones un poco ¿crees que te iba a dar todo hecho? Pues no. Quiero que pienses. Piensa ahora que puedes, ahora que seguramente tienes las palabras exactas, ahora que tienes tu imaginación, porque perder las palabras es la peor de las enfermedades.
Ya sólo te voy a dar una única pista: pensar, recordar, valorar, fueron la clave de semejante misterio que por tantos años nos hizo comernos la cabeza más de una vez.


Comentarios

  1. Enhorabuena por el premio! El relato está muy bien porque es original así que lo merecías. Felicidades!

    ResponderEliminar
  2. Me ha encantado. Enhorabuena por ese primer premio!

    ResponderEliminar
  3. Gústame moito porque está moi ben escrito. Noraboa!

    ResponderEliminar
  4. Enhorabuena, me ha gustado mucho. Sigue escribiendo, lo haces muy bien.

    ResponderEliminar
  5. enhorabuena me gusto mucho la representacion

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

ADEUS, MARTES DE ENTROIDO!

O alumnado de 1º de Primaria, despediu con moita mágoa o Martes de Entroido. Por sorte, aínda lles queda o Sábado de Piñata en Celanova! Aquí tedes un pequeno vídeo no que podedes escoitalos recitar uns versos como despedida desta festa que tanto lles gusta e para a que este ano prepararon máscaras de Cigarróns e Peliqueiros.