CELSO EMILIO FERREIRO

Celso Emilio Ferreiro Míguez naceu en Celanova o 4 de Xaneiro de 1912.

Estudou cos Pais Escolapios, dos que recibiu unha formación cultural moi pouco común na época. Estivo relacionado dende moi novo co movemento nacionalista e a comezos dos anos 30 afiliouse ás Mocidades Galeguistas para iniciar unha actividade política e literaria que estaría sempre marcada polo compromiso co país.
Cando estalou a guerra, Celso Emilio foi obrigado a se incorporar ao exército franquista. Estivo condenado a morte e, nas catro noites que pasou na cadea até que a familia acadou o indulto, escribiu o poema Longa noite de pedra, núcleo central do libro do mesmo título.
Finalizado o conflito, cursou Maxisterio e Dereito en Santiago de Compostela. Aínda que concluíu a primeira das carreiras, nunca chegou a exercer como mestre. Casou coa súa dona Moraima e instalouse en Pontevedra. Nesta cidade fundou en 1948 a colección Benito Soto.

Santiago González Gómez (6º de E.P.)

Establecido en Vigo dende 1949 como procurador, escribiu unha biografía de Curros Enríquez (célebre escritor nado tamén na nosa vila) consciente de que a recuperación da figura do poeta podía xogar un papel importante no despertar da consciencia colectiva do país nun momento tan delicado. En Vigo publicou O soño sulagado (1954), colaborou en varias revistas e dirixiu, para Galaxia, a colección de poesía "Salnés", onde saíu, en 1962, Longa noite de pedra. O impacto desta obra foi enorme, esgotouse en moi pouco tempo, marcando un fito na historia da nosa literatura. Aínda que non era o primeiro poemario da corrente socialrealista, Celso Emilio pasou a ser o símbolo deste movemento.
En 1966 marchou a Caracas, onde axiña se enfrontou coa directiva da Irmandade Galega e o sector máis reaccionario da colectividade galega, contra o que escribiu Viaxe ao país dos Ananos (1968), polémico poemario co que inicia un rexistro satírico que continuará en Cantigas de escarnio e maldicir (1968), asinado baixo o pseudónimo Arístides Silveira, no romance de cego Paco Pixiñas (1970), en Os autentes (1973) e mais en Antipoemas (1972). Celso Emilio decántase pola actitude belixerante e o compromiso, pois entende que a poesía é un instrumento eficaz para transformar a realidade.
No ano 1973 instalouse en Madrid, onde desenvolveu unha intensa tarefa a prol da cultura e a literatura galegas, dedicándose por completo á actividade literaria e xornalística. Son desta época os poemarios Cimenterio privado (1973) e Onde o mundo se chama Celanova (1975). A morte sorpréndeo en Vigo o 31 de Agosto de 1979, nun momento en que Celso Emilio Ferreiro se convertera xa nun auténtico mito vivo para as novas xeracións.

Foille adicado o Día das Letras Galegas de 1989.

Lucía Núñez e Sara López Sánchez (6º de E.P.)

Se queredes coñecer máis sobre a vida e a obra deste poeta nado na nosa vila, premede no enlace: http://celsoemilioferreiro.org/